Spelen tussen katten onderling kan er nogal heftig aan toe gaan. Maar ook kun je als eigenaar stille signalen van spanning missen, waardoor je denkt dat het om spelen gaat maar er eigenlijk sprake is van agressie of op zijn minst spanning onderling. Het komt er op neer dat het niet altijd even eenvoudig te zien is.

 

Bij kittens is het eenvoudig in te schatten of het spel is. Soms is het als eigenaar best spannend om mee te maken als je de kleintjes ziet rennen en springen of met de achterpootjes op de kop van een broer of zus trappen.
Gelukkig kennen ze de grenzen: als er te hard gebeten of gekrabd wordt, zal het getergde kitten beginnen te piepen en protesteren en vervolgens weglopen van het spel. 

Als kittens beurtelings op elkaar in springen of als er eentje wegrent maar meteen weer terugkomt om verder te spelen, dan is het spel. Zo lang het wederzijds is, er niet gegild wordt en er geen kitten angstig in een hoek zit is er niets aan de hand. 

 

Bij volwassen katten is het eigenlijk niet anders. Spelen gebeurt altijd in stilte, tenzij er even geblazen of gepiept wordt als het te hard gaat. Grommen of zelfs krijsen wijst daarentegen echt op agressie.
Ook bij volwassen dieren geldt dat katten afwisselend moeten beginnen met spelen, als er steeds één kat het initiatief neemt is de kans groot dat het geen spel meer is.

Kijk ook hoe het spel eindigt: rent een van de katten weg en laat hij zich voorlopig niet meer zien of vermijdt hij zorgvuldig de andere kat, dan was het geen spel maar vechten.
Bij spel mag nooit bloed vloeien, er moet met ingetrokken nagels gespeeld worden en er mogen geen grote vlokken haar rond stuiven.

Katten die elkaar niet mogen, zullen nooit samen spelen